Hardlopers zijn doodlopers!?

Een tijdje geleden ben ik begonnen met hardlopen. Het was vroeger niet zo mijn ding, maar sinds ik een plek ontdekt heb om langs het kanaal te rennen, wilde ik het toch nog wel eens proberen. Nu kan ik er enorm van genieten zo langs het water, de boten en op sommige dagen ook nog heerlijk het zonnetje erbij. Echt genieten.

Maar het was niet altijd genieten. De eerste keer was ik niet vooruit te branden, de keren erna een gevecht in mijn hoofd: de volgende brug die moet ik zien te halen en dan daarna nog maar een kilometer. Puur op wilskracht kwam ik vaak wel in de buurt. Het voelde als een enorm gevecht. Dus… genieten.. mwoa wellicht de eerste stappen misschien. Ik was stuk na 3km.

Mijn vriendin was vrij en we besloten een keer samen te gaan. Ja, zegt ze ik ren altijd 8km. Mijn mond viel open.. 8km die is gek. No way. Maar ik laat me niet kennen dacht ik. Dus ik liep een keer een rustiger tempo en voor ik het wist hadden we 8km op zitten. Zweten zeker, maar enorm voldaan. 8km dat leek voor mij onmogelijk, maar met een nieuwe strategie zeker wel haalbaar.

Ik zag een vergelijking met hoe ik vroeger werkte. Van de ene korte sprint direct naar de volgende sprint. Hard werken, nog net iets meer en sneller om mezelf uit te dagen met een mij maak je niet gek-attitude. Nu heb ik gemerkt dat doordat ik net iets minder hard loop, dat ik het veel langer volhoud, ik een bepaalde flow vind in mijn lichaam waardoor ik meer bereik en er ook nog echt van kan genieten. En zo nu en dan een sprintje op het einde… heerlijk 😉.

Wat is jouw stijl? Ben jij een sprinter, hardloper of ga jij voor de marathon?

Wil je dit artikel delen?

Deel op Facebook
Deel op Twitter
Deel op Linkedin
Deel op WhatsApp

Laat een reactie achter

Kan ik je helpen?